Należy również rozróżnić faktyczny/fizyczny dojazd do działki od
formalnego jego zapewnienia. Obie te kwestie nie są bowiem tożsame, bo
grunt może mieć fizycznie wykonywany dojazd, ale nie uregulowany
prawnie, albo odwrotnie może mieć dostęp formalnie zapewniony, jednak
nie urządzony fizycznie. W artykule omówimy najważniejsze zagadnienia
związane z dostępem do dróg publicznych w Polsce.
Wg ustawy o drogach publicznych z dnia 21 marca 1985 r. (tj. Dz. U. z 2024 r. poz. 320, 1222.) droga publiczna to, Art. 1.:
„Drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych.
Art. 2. 1. Drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się
na następujące kategorie:
1) drogi krajowe;
2) drogi wojewódzkie;
3) drogi powiatowe;
4) drogi gminne.”
Droga publiczna, jest zatem drogą ogólnodostępną, czyli taką, z której może korzystać każdy użytkownik w ramach obowiązujących przepisów.
Dostęp działki do drogi publicznej może być bezpośredni lub pośredni. Bezpośredni dostęp mają grunty położone bezpośrednio przy działkach drogowych mających status drogi publicznej. Status drogi można sprawdzić w wykazach prowadzonych odpowiednio przez GDDKiA, a także powiaty i urzędy gminy/miasta, albo jednostki im podległe (np. miejskie zarządy dróg). Pośredni dostęp do drogi publicznej reguluje ustawa o gospodarce nieruchomościami z dnia 21 sierpnia 1997 r. (tj. Dz. U. z 2024 r. poz. 1145. 1222), w Art. 99 [zapewnienie dostępu do drogi publicznej]:
„Jeżeli zapewnienie dostępu do drogi publicznej ma polegać na ustanowieniu służebności, o których mowa w art. 93 ust. 3, podziału nieruchomości dokonuje się pod warunkiem, że przy zbywaniu działek wydzielonych w wyniku podziału zostaną one ustanowione. Za spełnienie warunku uważa się także sprzedaż wydzielonych działek gruntu wraz ze sprzedażą udziału w prawie do działki gruntu stanowiącej drogę wewnętrzną.”
Przepis ten przewiduje więc dwa inne sposoby uregulowania dostępu działki do drogi publicznej, a mianowicie poprzez ustanowienie odpowiedniej służebności gruntowej lub poprzez dysponowanie udziałem w działce stanowiącej drogę wewnętrzną, poprzez którą grunt będzie miał dojazd do drogi o statusie publicznym.
Kwestię służebności gruntowej regulują przepisy Kodeksu Cywilnego, a konkretnie jest Art. 285 , który mówi:
§ 1.
Nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości (nieruchomości władnącej) prawem, którego treść polega bądź na tym, że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych działań, bądź też na tym, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie wolno wykonywać określonych uprawnień, które mu względem nieruchomości władnącej przysługują na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności (służebność gruntowa).
§ 2.
Służebność gruntowa może mieć jedynie na celu zwiększenie użyteczności nieruchomości władnącej lub jej oznaczonej części.
Służebność gruntowa to krótko mówiąc możliwość przechodu i
przejazdu przez działkę sąsiednią (nieruchomość obciążoną) służącą w oznaczonym
w umowie zakresie jako pośredni dojazd do gruntu uprawnionego – tzw.
nieruchomości władnącej. Takie prawo (będące w katalogu ograniczonych praw
rzeczowych) ustanawiane jest pomiędzy stronami w drodze umowy. Służebność
gruntowa ustanawiana jest w formie aktu notarialnego i może być wpisana do
księgi wieczystej (do działu III nieruchomości obciążonej i do działu I sp.
nieruchomości władnącej), nie jest to jednak konieczne, bo wpis ma charakter
deklaratoryjny, a nie konstytutywny. Treść ustanowionej służebności gruntowej
może być dokładnie opisana w dziale III księgi i wtedy bez docierania do
dokumentu źródłowego możemy ocenić zakres jej wykonywania lub wpływ na wartość
i funkcjonalność nieruchomości obciążonej, niekiedy jednak wskazuje jedynie
zdawkowo na konkretne zapisy z umowy o jej ustanowieniu.
Przy zakupie działki częstym przypadkiem jest sytuacja, w której
działka jest oddalona od drogi o statusie drogi publicznej. Nie wyłącza to
jednak możliwości jej zakupu, czy w kolejnym kroku realizacji na niej
inwestycji. Poprzez posiadanie bowiem udziału (czyli współwłasności w ułamku)
działek stanowiących drogi dojazdowe wewnętrzne (prowadzące do drogi
publicznej) można swobodnie zrealizować inwestycję. Należy pamiętać więc, żeby
w akcie notarialnym zakupu działki wyszczególniono także zakup udziału w takiej
drodze wewnętrznej. Rozwiązanie to choć pozwala na realizację inwestycji może
wiązać się jednak z pewnymi niedogodnościami. Współwłasność drogi może
prowadzić do tego, że nikt ze współwłaścicieli nie będzie odczuwał konieczności
utrzymywania czy podnoszenia jej standardu, odśnieżania, bądź konserwacji oraz
utrzymywania w czystości, co może być źródłem konfliktów lub utrudnień. Gmina
bowiem nie zawsze będzie skłonna i nie ma obowiązku do cyklicznego wykonywania
ww. czynności, co może prowadzić do tego, że działki drogi wewnętrznej mogą
mieć po prostu słaby standard.
W sytuacji, gdy dana działka nie ma zapewnionego bezpośredniego, ani chociażby pośredniego dostępu do drogi publicznej, jej właściciel ma prawo żądania ustanowienia na jej rzecz tzw. służebności drogi koniecznej. Kwestię tą reguluje ustawa Kodeks Cywilny z dnia 23 kwietnia 1964 r. (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061, 1237).
Art. 145. § 1. Jeżeli nieruchomość nie ma odpowiedniego dostępu do drogi publicznej lub do należących do tej nieruchomości budynków gospodarskich, właściciel może żądać od właścicieli gruntów sąsiednich ustanowienia za wynagrodzeniem potrzebnej służebności drogowej (droga konieczna).
§ 2. Przeprowadzenie drogi koniecznej nastąpi z uwzględnieniem potrzeb nieruchomości niemającej dostępu do drogi publicznej oraz z najmniejszym obciążeniem gruntów, przez które droga ma prowadzić. Jeżeli potrzeba ustanowienia drogi jest następstwem sprzedaży gruntu lub innej czynności prawnej, a między interesowanymi nie dojdzie do porozumienia, sąd zarządzi, o ile to jest możliwe, przeprowadzenie drogi przez grunty, które były przedmiotem tej czynności prawnej.
§ 3. Przeprowadzenie drogi koniecznej powinno uwzględniać interes społeczno-gospodarczy.
Art. 146. Przepisy artykułu poprzedzającego stosuje się odpowiednio do samoistnego posiadacza nieruchomości; jednakże posiadacz może żądać tylko ustanowienia służebności osobistej.
Ustanowienie drogi konicznej przeprowadza się zwykle w drodze wyroku sądu w postępowaniu cywilnym, na żądanie właściciela lub posiadacza samoistnego i poprzedzone jest procesem, w którym udowadnia się, że nie ma innego sposobu na zapewnienie nieruchomości dostępu do drogi. Obciążenie działki sąsiedniej powinno odbywać się z poszanowaniem praw jej właściciela (w tym obejmować dla niego rekompensatę w formie jednorazowego lub cyklicznego wynagrodzenia) i powodować jak najmniejszą utratę jej użyteczności . Może to być kosztowny i długotrwały proces, jednak czasami jest to jedyne rozwiązanie.
Posiadanie formalnego dostępu do drogi publicznej nie oznacza
jeszcze, że możemy ten dojazd fizycznie wykonywać. Pomijając już prace, które
należy w terenie wykonać, należy dodatkowo uzyskać zgodę na zjazd z drogi
publicznej. Zgodę na zjazd uzyskujemy w formie decyzji od właściwego zarządcy
danej drogi, np. Zarządu Dróg Miejskich. Należy jednak pamiętać, że nie we
wszystkich miejscach zgodę na taki zjazd dostaniemy. Zarządca drogi bierze
bowiem przy wydawaniu decyzji kwestie takie jak bezpieczeństwo w ruchu
drogowym, natężenie ruchu w danym miejscu, rodzaj obiektu na działce itp.
Dostęp do drogi publicznej to kwestia o znaczeniu zasadniczym przy zakupie działki i planowaniu na niej ewentualnej inwestycji. Bez tego nie będziemy mogli swobodnie korzystać z naszej działki i nie zrealizujemy na niej planowanej inwestycji (dostęp do drogi jest bowiem co do zasady jednym z warunków wydania decyzji o pozwoleniu na budowę). Dlatego ważnym jest, aby fakt takiego dostępu zawsze zweryfikować.